Herken je het, dat je je telefoon pakt om even iets te checken en dan op bijna dwangneurotische wijze een reeks app’s opent, door-scrolled, wat aanklikt, bekijkt en weer sluit? Soms zijn dat wel 8 apps die je even langsgaat. ‘Je kunt maar beter op de hoogte zijn en zeker weten dat je niets mist en niet gemist wordt’. Eigenlijk was je van plan om even te kijken hoe laat het is. En plots ben je 14 minuten verder.
Uit onderzoeken komt naar voren dat dit dé verslaving is van deze tijd. En het ligt niet eens aan ons, want we kunnen op dit moment in onze cultuur letterlijk niet zonder die smartphone. Dus wegdoen is geen optie en misschien ook niet nodig. Dan die verslavende app’s maar verwijderen? De app-bouwers zijn naar verluidt bezig met de applicatie zo te ontwerpen dat je zo veel en zo vaak mogelijk er gebruik van maakt. Dan je Facebook account verwijderen? Mensen in mijn omgeving geven aan dat ze dan gewoon verder gaan op een ander platform. Hmm… dan ligt er dus toch een stukje bij jezelf.
Oké. Dan het maar even als een ‘ernstige’ verslaving benaderen; interventie.
“Je bent verslaafd. Kijk nou eens naar jezelf. Je kunt gewoon niet zonder!”
Even zonder dollen, bij mij heeft het echt geholpen om mezelf een spiegel voor te houden. Even stilstaan bij mijn ‘gebruik’; Hoe vaak, hoe lang, welke app’s? Voor de harde cijfers heb je op de iPhone tegenwoordig tools in het besturingssysteem zitten die van alles bijhouden en voor Android heb je bijvoorbeeld de app Moments die je erbij kan helpen om inzicht te krijgen. Erkennen hoe het voor jou (niet) werkt is stap 1. Dan komt stap 2; Herkennen. Het moment dat je je telefoon erbij pakt om iets op te zoeken en je verdwaalt in andere, minder nuttige dingen bijvoorbeeld. Of het moment dat je op de tram staat te wachten en je de tijd vult met dat ding in je hand. En dan stap 3; Afkicken. Zo ga daar maar eens aanstaan. Iets niet meer doen, dat eigenlijk (meestal) best fijn voelt. En dan ook het onderscheid maken met de momenten dat je het wel echt nodig hebt (maps, agenda, werkmail, enz).
Er is nog een benadering;
‘Je weet pas wat je hebt als je het mist.’
Berg je smartphone even op en ervaar hoe het is als het apparaat even niet tot jouw beschikking is. Gun het jezelf dat je even niets moet en dat er van alles mag. Je hebt je agenda dus niet nodig, de tijd kun je vullen met activiteiten of met passiviteiten (lummelen). Echte connectie maak je nu met jezelf en jouw gezelschap. Dus even geen smileys en hartjes. Je hoeft niet bang te zijn dat je iets mist of gemist wordt, want je doet dit voor jezelf. Buiten de stad. In de natuur. Weinig prikkels en geen tijd om te haasten. Nu ben je hier.
En met deze ervaring ga je weer terug het drukke bestaan in. Je weet nu hoe het is om tijd voor jezelf te nemen, de connectie met jezelf. Je kunt best af en toe even offline, de wereld draait gewoon door. En is het lastig om van de spreekwoordelijke sneltrein af te stappen? Plan dan je momenten in met een driedubbele notificatie, dan gooi je dat ding vanzelf aan de kant.
Je kunt het!
Yordi de Bruin
