Diegenen die mij een beetje kennen, weten dat ik naast mijn leren jasje, ook redelijk vergroeid ben met mijn telefoon. Dus 2 dagen voordat ik een hele dag én nacht mijn telefoon zou inleveren, ging het toch een beetje kriebelen… Zou de tijd niet enorm langzaam voorbij gaan? En hoe wist ik dan hoe laat het was? Zou ik niet per ongeluk het diner missen? Of mijn muziek? En wat als je met de boot midden op de Vinkeveense plassen ineens pech zou krijgen? Mijn gedachten maakten ineens overuren.

Mijn vader roept het al sinds ik kan praten: “Er is geen probleem is te groot of er is een oplossing voor”. En hoe vaak had ik dit zinnetje zelf inmiddels al niet geroepen: tegen mijn eigen kinderen, maar ook in mijn werk als innovatiemakelaar bij de KNVB. 

"Zag ik nu serieus beren op de weg?" 

Nee, die beren zag ik niet… maar wat ik wel zag, was een enorme spiegel. Je bént niet jouw gedachten. Waarom zou ik Google Maps nodig moeten hebben, terwijl het enige wat ik deze 22 uur moest doen mijn intuïtie volgen was? Dat doen waar ik mij goed bij voel. Genieten van het feit dat niets moet. Hoe lang was dat eigenlijk al geleden? 

Fuck it. Soms moet je gewoon beginnen en jouw gevoel volgen. Ik reed naar Vinkeveen en al bij het binnenlopen van de huiskamer (die ongetwijfeld niet voor niets zo heet) voelde het als thuis. Mijn telefoon liet ik achter en ik werd begeleid naar mijn havenhuisje. Een Tinyhouse waar alles in zit wat je nodig hebt. Maar dan ook echt alles. En daar is wéér die spiegel: hoezo hebben wij thuis aanzienlijk meer m2 en koop ik nog steeds spullen om die ruimte te vullen. Of zou dat soms toch leegte zijn?

 Ik leg mijn spullen neer en nestel mij op bed voor het enorme raam, met uitzicht op de haven, de hottub en de sauna. Ik kijk naar de wolken waar een waterig zonnetje doorheen probeert te prikken. Ik pak een oude IPod, die ik ooit nog van mijn zusje heb gehad. Er staat muziek op uit de tijd dat zij overleed. De muziek brengt mij terug naar vervlogen tijden. En dat de tijd ook vandaag vliegt, blijkt als ik ineens zie dat het 15.20 is. Eeeh… ik zou om 15.00 uur bij de masseuse zijn. Oeps. Deze dag begint al goed 🙈 

Ook de connectie met de andere deelnemers is bijzonder. Niemand zit in zijn telefoon en iedereen zit hier letterlijk in hetzelfde schuitje, maar ieder wel met zijn eigen verhaal. De één deelt dit verhaal en zoekt verbinding, de ander trekt zich terug. En het mooie is: het is allemaal goed.

Na een gezellige avond en een bezoek aan de hottub, besluit ik mij ook terug te trekken. Enorm rozig van de warmte en een lekker drankje, lonkt het prachtige bed naar mij. Ik val nog voor negenen in een diepe slaap. Ik vermoed met een lach van oor tot oor.

Maar ineens schrik ik midden in de nacht wakker. Door de luiken zie ik het schijnsel van de maan. Heel zachtjes en zonder het licht aan te doen, pak ik mijn camera om te kijken hoe laat het is. Totdat ik besef dat ik de enige ben en natuurlijk met niemand rekening hoef te houden. Ik knip het schemerlampje aan en voel ineens enorm de drang om te schrijven. Over mijn zusje. Hoe ze ons ontglipt is, wat voor pijn dit veroorzaakt heeft, maar ook wat haar dood mij gebracht heeft. De nachtmerrie die uiteindelijk een mooie droom werd.

Het blijkt 2.00 uur, maar de woorden vullen in een rap tempo de bladzijden. Ik ga dieper naar mijn gevoel. Laat tranen stromen. Ik ben heel vaak bang dat ik vergeet hoe ze klonk, hoe ze was, hoe ze rook, hoe we samen waren. Maar ineens, in deze nacht is ze weer heel dichtbij. Drie hoofdstukken verder, voel ik de vermoeidheid weer en zak ik weg in een diepe, lange droom.

 Als ik ontwaak, zie ik roze, oranje tinten in de lucht. Ik bedenk mij geen moment en pak mijn schoenen. Ik loop, terwijl voor mijn gevoel de rest van de wereld nog slaapt, een mooie tocht langs het water en overdenk de afgelopen jaren, weken, dagen, maar vooral uren. 

En heel eerlijk: die 22 uur vlogen echt voorbij. Tijd tekort, als je het mij vraagt. En bovendien heb ik “maar” de eerste 3 hoofdstukken geschreven. Deze week ga ik dus weer met nieuwe energie aan de slag, maar ik kom zeker terug bij Zwier. Om te voelen. Om de andere hoofdstukken te schrijven. Om de batterij weer op te laden. Op deze plek heb ik de leegte omarmt en kreeg er ruimte voor terug 🤍
Liefs,

Daphne